یکی از فرمان های الهی به انسان این است: وَ أَنابُوا إِلَی اللّهِ؛ به سوی خدا انابه کنید.(زمر، آیه 17)

مراد از انابه چیست؟ برای فهم انابه باید توجه داشت که این واژه و هم چنین واژه «مُنیب»(زمر، آیه 8) از ثلاثی مزید است که ثلاثی مجرد آن یا اجوف یایی است؛ یعنی «ناب ینیب»، است که به معنای «انقطع و ینقطع» است؛ یعنی شخص منیب کسی است که از غیر خدا به سوی خدا انقطاع پیدا کرده و بریده است. در حقیقت او   « منقطع الی الله» است؛

یا از اجوف واوی است ؛ یعنی از «ناب ینوب» که در این صورت به معنای شخصی است که مرتب در نوبت است و مرتب مراجعه می کند تا نوبت او بشود.

پس وقتی خدا فرمان انابه می دهد به هر دو معنا می تواند درست باشد؛ زیرا این شخص با انابه خویش مرتب به سوی خدا باز می گردد تا در مسیر درست باشد و هرگز نوبت خویش را رها نمی کند و از خدا جدا نمی شود؛ یا این که از غیر الله بریده و به خدا پوسته است. البته بهترین حالت انابه آن است که انسان هماره در نوبت باشد و از غیر الله منقطع تا این گونه تحت ولایت قرار گیرد.

باید توجه داشت که خدا در این آیه با دو جمله خواسته است که انسان ها تولّی و تبرّی داشته باشند تا به بشارت دست یابد؛ زیرا خدا می فرماید: فَاتَّقُونِ وَ الَّذینَ اجْتَنَبُوا الطّاغُوتَ أَنْ یَعْبُدُوها وَ أَنابُوا إِلَی اللّهِ لَهُمُ الْبُشْری؛ پس تقوای مرا در پیشه گیرید و اهل تقوای الهی کسانی هستند که از طاغوت اجتناب می کنند که او را عبادت کنند؛ و به سوی خدا مرتب قطع می کنند و منقطع از غیر خدا می شوند؛ برای آنان بشارت است.(زمر، آیات 16 و 17)